Susmak ve Susamak Şiiri - Andelip Andelip

Sustum artık, sözlerim, zehr-i gamla örüldü,
Ruhun yandığı yerde, savrulan bir kül vardı.
Bir âhın yankısıyla, gül dererken görüldü,
Ateş-i aşk içinde, gözümüzde sel vardı.

Aşkın serv-i revanım, bak şimdi güle dönük,
Geceyle hem dem olup, gündüzlerim hep donuk
Ben ki aşık değildim, aşk etti beni konuk,
Her firkate bir kervan, her vefâya yol vardı.

Yâr dedim, yâr olmadın; Cân dedim, cânım gitti,
Gözümde yaş kalmadı, hayâllerim hep bitti,
Öyle dua ettim ki, meleklere de yetti,
Her hicâbın ardından, aramızda el vardı.

Nûr olup, nârla yandım, her adım bir in’tilâ,
Sîneme secde indi, ruhumda hep istilâ
Sorma hâlim perîşân, tutulmuşken bir kulâ
Ben O’ndan bahsederken, sözlerimde bal vardı.

Zerre zerre döküldüm, dertlerim rahmet oldu,
Sabırla örttüm ânı, ben ağlarken gül soldu
Ey kalem! Yazma artık; Kâlbim aşkını buldu
Her hecede bir çiçek, her satırda gül vardı.

Ney gibi içten içe, hep kalpten inledim bak,
Bir avuç toprak için, bunca sır, bunca merak,
Söz biter, sükût başlar, vardır aşkta iftirâk,
Bu suskunluk içinde, kalbimde bir kul vardı.

...andelip...