Susmak... Sustum... Şiiri - Halenur Kor

SUSMAK...SUSTUM...

Uykusuz bir gecenin sabahında nasıl hisseder kendini insan? Hele, yüreğine bir taş gibi oturmuşsa sözler...

Artık sustum. İçimde büyüteceğim söyleyemediklerimi. Biliyorum, gittikçe büyüyecek... Gittikçe kaplayacak tüm bedenimi...Ve patlayacak bir yerden...
Sustum...Konuşmak beyhude. Ne söyleyeceğim ki? Ne söylenmeli ki? Söylediklerim bir duvara çarparak, daha çok acıtmıyor mu canımı? En güzeli susmak...En doğrusu...

Kim bilir? Belki en güzel şeydir susmak. Kapatmak gözleri sımsıkı... Hattâ duymamak hiç bir şeyi. İçimde gittikçe yükselen bu sesi sadece ben duyuyorum. Tüm gücümle bastırıyorum üstüne. Orda, çırpınsın öylece... Elbet yorulacak... Elbet vazgeçecek... Elbet, son hıçkırığı da duyulmayacak...

Bir sabun köpüğü gibi süzülerek,
Son bir nefes gibi, son soluk...
Biliyorum, çok üzüleceğim.
Yüreğime akacak yaşlar oluk oluk...
Doğmasın artık güneş,
Isıtmasın sözlerin...
Ne çıkar, değişen ne?
Kararan ufuklarda
Gittikçe daralacak sokaklar...
Git istersen, ardına bakma!
Sarsın beni şefkâtiyle saçımda aklar...

Gölgelenmiş artık yollar,
Ne çıkar?
Sarmasın kollar...
Herşey donmuş gibi,
Gözümdeki yaş...
İçimde büyüyen, büyüyen,
Kocaman bir taş...

Hâlenur Kor

18 Ocak 2010