Susmak İstiyorum Şiiri - Aytekin Erim

Susmak istiyorum,
Bağırmak istiyorum,
Bir müddet sonra kendimle çelişiyorum. İnsanlardan soğumak istiyorum,
Bir yandan da alev alev yanıyorum. Yangına müdahale etmek istiyorum, Edemiyorum.
Halimi izah edemiyorum,
Bilirim ki insan canı ne kadar yanarsa,
O kadar susmak ister.

Canım yanıyor,
Ciğerim kanıyor,
Gençliğim bitiyor.
Bazılarımız, bazılarımızla imtihan ediliyor. Kimileri intihara sürükleniyor.
Birileri ailesinden dert yanıyor.
Ben artık kim olduğumu bilmiyorum,
Birisi mi olmalıyım?
Bazılarına mı katılmalıyım?
Yoksa kimilerinde mi kalmalıyım?

Artık ne sevmeye,
Ne güvenebilmeye,
Ne de unutabilmeye gücüm var.
Halim bitik, uykularım kaçık,
Gecelerim onsuz geçiyor.
En azından ben geçtiğini sayıyorum, Aslında hiç bir şey de geçmiyor.
Sadece yaşadıklarıma alışıyorum.
Hangi alışkanlık böyle güzel olur,
Tahmin edemiyorum.

Susmak istiyorum,
Kırgınlıklarımı, yorgunluklarımı,
üzgünlüklerimi, güçsüzlüklerimi, anılarımı,
gelmişimi, geçmişimi, geleceğimi
anlatacak mecalim yok.
Ne kadar sevdiysem o kadar kırmışım, Hep güvendiklerimi yıkmışım,
Gitmek isterken yerimde saymışım,
Ben artık kendimden bıkmışım.
Kendimden utanmışım,
hatalarımdan ders almak yerine
hep üstüne basmışım.
Dayanıklı olmaya çalışmışım,
her seferinde yıkılmışım.
Kimse sandığı kadar dayanıklı değilmiş,
Onu anlamışım,
herkes bir gün incinir bu hayatta
Onun farkına varmışım.
Önemli olan,
küllerinden yeniden doğmak değil midir?
Ben incindiğim yerde kalmışım.

Ben umudumu yetirmişim,
Gelir diye beklemişim.
Gidenlerin yerlerinde mutlu olduklarını,
asla geri dönmeyeceklerini bilememişim. Hayallerimi süsleyen kadına veda etmişim
o pembe panjurlu,
içinde çocuklarımızın koşturduğu, akşamları huzurlu,
film izlediğimiz o evden vazgeçmişim. Ben aslında hayallerimden vazgeçmişim.

Ben ucuz bir şarabın şişesindeyim, Denizde,
Dalgalara yol sorar hale gelmişim. Balıkçılarla muhabbet edip,
akşamları kendimi bıraktığım, Derinliklerde kaybolmuşum.
Herkesin,
İşine yaradığın kadar iyi olduğunu,
Başka bir kaybolandan öğrenmişim.
Tuzlu su acılarımı,
yaralarımı iyileştirir diye beklemişim, canımın yandığıyla kalmışım.

Ben kaybetmişim,
Tüm hayatıma birisi için rest çekmişim. Ben inanmışım,
inandırılmışım,
kandırılmışım.
Şimdi kendimi kaybetmişim,
tecrübe kazanmışım.
Tecrübe kazanmanın zorluğunu anlamış, Kazanmak için,
kaybetmen gerektiğinin farkına varmışım.

Susmak istiyorum.
Bir iki kelam edecek mecalim yok artık. Kelimeler boğazımda sıraya geçiyor, gırtlağımdaki o gıcık kelimelerimi yutuyor. Hepte aynı yerinde duruyor
ama zaman geçip gidiyor.
Acılar geçmiyor belki ama,
zamanla bir acı bize yaklaşıyor.
Geçen zamanın kıymetini bilmeden,
ha pardon önceki acımızı yaşayamadan
yeni bir acı,
bizi yalnızlığımızla baş başa bırakıyor.

Konuşmak istiyorum artık.
Ben sevmişim,
sevilmişim,
en azından öyle sanmışım.
Gülmüşüm,
mutlu olmuşum
ufak bir tebessüm etmişim.
Güvenmişim,
güvendiklerimle sınanmışım.
Zevk almışım,
bir iki dakika kahkaha atmışım.
Hani demiştim ya artık usanmışım.
Bende kahkahalar atmak istiyorum,
herkes gibi,
anneme, babama, sevdiğime
sarılmak istiyorum doyasıya.
Yüzmek istemiyorum para bataklığında, koşturmak istemiyorum artık
O uzun maratonu,
gezmek istemiyorum bu şehrin
onsuz sokaklarında.

Ben artık gidiyorum.
Unutmak istediklerim,
hiç yaşamamayı dilediklerim,
susmak istediklerim,
hesap sormak istediklerim, kıskançlıklarım,
gözyaşlarım,
körlüklerim,
gururum,
vicdanım,
ayrılıklarım,
kırgınlıklarım,
üzgünlüklerim,
yorgunluklarım,
anılarım,
güçsüzlüklerim,
gelmişim, geçmişim, geleceğim,
hatayı kendimde bulmuşluklarım, kandırılmışlıklarım,
suçluluklarım,
küfürlerim,
anlaşılamamışlıklarım,
sevilmemişliklerim,
güvenmemişliklerim,
hüküm giydiklerim, hükümsüzleştiremediklerim,
yalanlarım, kazıklarım, yaralarım, kapanmış mevzularım,
açılacak yarınlarım,
bu batakta kaybolmuş onca yıllarım,
Hepinize ELVEDA.