Susmak Hep Parantez İçinde Söylenir

“Neden” dedi? (Haliç’ten gözlerini bir balıkçıl gibi sarkıtarak.)
“Neden ben değil de ‘o’? ” (Keskin bir bakışla hançer gibi
keski bakışlarını.)
Sustular!
Tıpkı konuşacak bir şeyi kalmamış insanlar gibi yol boyun-
ca sessiz yürüdüler.
Tanışmıyorlardı sanki. Usulca bir yalnızlığı benimsediler.
Ama içindeki çığlıklar camları bile parçalamaya yetecek-
ken, neden dedi!
“Neden ben değil de o? ”

Ve dakikalar sonra konuşmaya çalıştı kadın. Söylediği her
şey hiçbir şeyi açıklamıyordu. Kısa bir an için göz göze gel-
diler. İki bulut gibi çarpıştı bakışları.
Birden yutkundu. Boğazındaki örümcek, bu kez kendi ağ-
larına takıldı. Bir intihar gibi pimi çekilmiş soru işaretleri
ellerinden kayarak, balıkçıların ağlarına düşüverdi.

“Özlemedin mi? ” dedi adam. Kadın konuşamadı. Her göz
göze gelişte biraz daha yaklaşıyordu, o oluyordu artık. Sus-
tu! Yıllar sonra ilk defa böyle düşünüyordu çünkü. Gitiği
yere kan oturmuştu adamın. (Bir gün batımı gibi içlendi.)
Gözleri tenine dikilmiş bir gülü ıslıyordu artık. (Ağladı.)
Tekrarladı adam, usanmadan defalarca tekrarladı.

“Hiç mi özlemedin? ” dedi. (Özlememesine ihtimal var mıydı?)
Sadece doğru kelimeleri seçemiyordu.
Aşk, kalın kaplı bir kitaptı ve o kitabın başından ya da sonundan konuşmak, onu kaybettirirdi, biliyordu. Kitabın tam ortasından konuşmalıydı!

“Ben dedi, (zaman kazanmaya çalışıyordu) ben küçükken
hep babam gibi birini hayal ederdim ve belki de bu yüzden,
hayatımda babamdan başka bir erkeğe güvenmedim. Ta ki
dedi, ta ki seni sevene kadar.” (Susma sırası adama gelmişti
artık.) Kadın devam eti;
“O kadar çok güvendim ki sana, beni korumana, hata dokunmana bile izin verdim” dedi.

Susmak, sudaki bir balığı boğmaya çalışmakla aynı cevaba
geliyordu artık! Gözlerinin rengi aktı adamın, (cebindeki
elini çıkardı.)

“Seni sevmekten değil ama sanırım seni beklemekten vaz-
geçiyorum. Gözleri ya da saçları sana benzeyen kadınları
terk etmekten yoruldum” dedi adam.
Kadın şaşırdı! Birkaç adım uzaklaştı hemen. Birden gözleri
karardı. Örtüldü içinin kapıları, içerde kaldı…