Susmak Şiiri - Afacan Dilekçi

Ah şu ıssız gecenin sonbahar soğuğu yok mu;
Böyle üşüme görülmemiştir;
İnsan kollarını bir mengene gibi sıksa fayda etmez…
Üşümekten mi,
Sensiz kalacak olmanın korkusundan mı,
Bilemiyorum;
Bir ölünün benzi gibi tenim,
Delik deşik ciğerim…
Artık ne sen varsın,
Ne de balkonumuzda
Rengarenk begonyaların hayali…
Göğe açılan penceremdi,
Gözlerinin ışığı…
Gözlerimi kapatıp açsam,
Düşlerimden gerçeğe süzülsen şimdi;
Sığınsam kıyına,
Elini tutsam,
Gözlerimde aşk tütse, yeniden…
Eski fotoğraflara, anılara dokundukça,
Dilimin ucuna biriken sevda sözcüklerimi,
Bir gün yüreğine serebilmeyi umut ederek,
Hiç bilmediğim yerlere gidesim var;
Tanımadığım insanlara gülümsemek…
Deniz kıyısında bir yamaca ilişmek,
Ve bırakmak hüzünlerimi,
Sonbahar rüzgarlarına,
Kurumuş yapraklar gibi…
Bunca zaman,
Onca mısra biçare kaldıysa,
Dilde de,
Gönülde de susmanın vaktidir artık.