Susmak…
Ağır bir yükseliş bu…
Sanki, sigara ucundaki dumanın havaya karışması…
Belki, çay bardağındaki kokulu buharın, yükselip yok olması misali…
Susmak…
Susmak ne demek?
Konuşmamak mı?
Dilin lal olması mı?
Susmak belki evreni kirletmemek…
Ruhu üfleyen, zerreyi bedene emanet eden, ‘’sus’’ demiş mi?
Garib bir hal bu…
Konuşsan tesiri yok, sussan faydası, misali (!)
Veya konuşunca ‘’geveze’’, susunca ‘’cahil’’ derler gibi…
Adem, ruhunu konuşturmalı…
Ruhu konuşmayan Adem’in dili susmalı…
Tanrı, zerresini konuşturmak için var etmiş…
Konuşsun, konuşsun da hakikati dillendirsin diye…
Sevginin dilini bilmeyen susmalı…
Aşk’ı tarif edemeyen, tahrif eden susmalı…
Ben ‘’AŞK’’ım…Soy adım ‘’SEVGİ’’ diyen konuşmalı…
Emrah Bekci 2Kayıt Tarihi : 5.12.2013 01:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!