Susmak Şiiri - Mahmut Karahan

Sabahın çiğinde üşümez insan
Güneşi özler
İnsanın çiği değmesin ellerine
Aşkı özler
Göze perde iner
Kapısı kapanır gönülün
Hüzün birikir gecelerde
Ayın ışığında susar dudaklar
Ellerini açar
Sonra gözlerini
İnsan her gün yeniden doğar
İki su damlası
Bir de sabahın çiği
Ürpertir yalnızlık kurşun değmesi gibi
Düşler akar köklerinden
Bulutlar ıslatır dudakları
Zaman her akşam arsız bir kısrak
Oynaşır durmadan umutla
Düş taşır sırtında