Susmak Şiiri - Mertcan Arslan

Susmak, Susması Gerektiğini Gitmek Kelimesinden Öğrenir

Gitmek, susmaktan daha az can yakabilir Sonbahar ‘ın bu çocuksu aylarında.
Ölmek yerine yaşamakta.
Bazen susmasını değil, geçmesini diler çaresiz kalan bir kadının doğum sancısı.
Bir kızın ilk göz ağrısı.
Adaleti ağızlarından düşürmeyen hâkimler, idam hükmü verebilir mahkûmlara.
Terk edilen bir kadınsan,
Bütün reçetelere günde bir doz alınacak ilaçlar yazılabilir.
Aç karnına,
Kısa günün kârına.
Sözde ileri demokrasi nezdinde, intihar edebilir ruhun bedeninde.
Ya da Ilımlı İslam yakıştırması,
Yapabilir,
Tam da bana olan inançsızlığın piyasaların yükselişine denk gelmişken.
Söz konusu gitmek olsun yeter ki,
Daha nice bahaneler tavan yaparak havadan sıralanabilir.

Yaşayan bir insana toprağın bol olsun denmez,
Veya mekânın cennet olsun.
Diri diri gömülmez umutlar taze mermere.
Bir kızın yıpranmış güncesine,
‘Ben ölüyorum, hoşça kal.’ yazılmaz.
Söylenmez, işte!

Soluğumun içimde patladığı bir geceden sesleniyorum sana,
Sesim senin olduğunda,
Biraz daha deliyorsun sağır olmuş kulak zarlarımı.
Ağzım yüzüm geçmişten günümüze uzanan yaralarla dolu.
Dişlerim yarı saydam bir nefesin son tabakası.
Ya da,
Issız bir istasyondan kalkan, son sefer saatli tren vagonu.
Şarampole sadece taşıtlar değil,
İnsandan bozma müsveddeler de yuvarlanabilir bazen.
Cesetler kazılan mezarlara büyük gelebilir,
Harfler de ağızları dolduracak olan veda konuşmalarına.
Kelimelerin anlamlarına fazlasıyla yüklenmesi gerektiği durumlarda,
Kesinlikle kısa devre yapar cümleler.
Yeryüzündeki tüm şiirler fişlenir sen gidersen eğer.

Bana rüzgârlı gelen, ama gerçek de ılık olduğunu başkalarından duyduğum bir ekim gecesinden,
Çift kişilik yatağımın,
Kuzeye bakan sağ tarafından yazıyorum bu satırları sana.
İçim, ruhumun baskınına maruz kalan bir mülteci.
İçim, kaybolan çocukların ağlamaklı ses tonlarındaki o hüzün melodisi.
Uzak diyarların ardındaki tepe de yaşayan bir adamın ciğerlerinin içinde, içim.
Kalbim kana değil oksijene adanmış adak.
Ruhum, yaz ortasında yağmur duasına çıkan çiftçiler kadar bedbaht.

Bugün Pazartesi,
Gördüğün gibi ben yine işsizim.
Öğlene kadar uyuyan o miskin de,
Henüz akciğer bağışı yapmayan tüm ülkelerin agzına sıcan o kişiliksiz de,
Benim!