Özgür degiliz hicbirimiz.
Cünkü cani cekisen insanligimiz,güdülerimizin himayesinde nefes aliyor.
Unutturulan birseyler oluyor, bize bildigimiz gercekler.
Gözlerimiz kör, kulaklarimiz sagirmi? yoksa
Düsündügümüzle, yasadigimiz arasindaki ucurumdan yuvarlanan hiclikleriyiz,bosluklarinda hayatin.
Ihanet ettiklerimiz acaba kendimiz degilmiyiz?
Ihanet ettiklerimiz neler o halde,güya sosyal hayvanlariz birde üstelik.
Kaf önce hafif hafif düşüyorsun sonra
kızıl kızıl dağılıyorsun elimde kalıyor iki nokta
atıp kırmızı bir gül kalbimin tam ortasına
kaçıyorsun mevsimlerden mevsimlere
tahtı çalınmış bir padişahım oysa
kayboluşunu arayan hesapsız yolculuklarda
Devamını Oku
kızıl kızıl dağılıyorsun elimde kalıyor iki nokta
atıp kırmızı bir gül kalbimin tam ortasına
kaçıyorsun mevsimlerden mevsimlere
tahtı çalınmış bir padişahım oysa
kayboluşunu arayan hesapsız yolculuklarda
Kaderci bir toplum olarak yetiştirilmenin acısını çekiyoruz.
Kadere inanıp hayatımızı değiştirmek için en ufak bir adım atmıyoruz.
Kaderci olmak bizim suçumuz mu! Bizi yetiştirenlerin mi!
Sayın Umut Pekin şiiriyle bizi bu gerçeklerle yüzleştiriyor.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta