Susma-konuş Kadın Şiiri - Sümru Yılmaz

Karanlıkların gölgesinde saklanan kadın
Çekilemeyen ıstıraplarda varoldun ve hala oradasın.
Kelebek hafifliğinde yaşarken insanlar,
Sevgisizliğin sonsuzluğunda
Yine sen vardın.

Narin omuzlarındaki yaşamın ağırlığında
Yürümeye ve dik durmaya çalıştın.
Yaktığın sigara, yudumladığın yaşam şarabında
Özgürlüğe, aşk melodisine
Yürek mayasını yutkunduğun isyanlarını kattın.
Ve, sen, KADIN nahif bulutlarda,
Kızıl seherlerde kırık kanatlarınla yaşadın.

Artık şarkıların sustuğu yürekten, kuşlar da göçüyor
Bilinmeyen yabanıl ellere.
Güneş yolundan sapmış doğmayı unutmuş
Ay yörüngesinden aykırı düşmüş
Tüm ağırlığıyla yaşam göğsüne çöküyor.
Mavi kristal doğduğuna küsmüş
"Selam olsun" diyor gitmelere.

Gözündeki yaşlara mutluluk dedin KADIN.
Bunca yıldır, kimseler bilmez ki nerede, nasıl yaşadın.
Ve, her çakıldığında aldığın yaralara sarılarak
Aşkla, ölümüne, dimdik ayağa kalktın.
Değil mi, söylesene, konuşsana, konuuuş, konuş be KADIN...