Susma Diyor Kalbim! Şiiri - İsmail Uysal

Dilin kalbe itaat ettiği demlerin özlemi ile yandığını görecek kadar şairim
Lakin cahiliyim kalpte demlenen özlemin dile vurduğu anlarının

E ben de bilirim ağız dolusu yüzsüzlüğü
Hayatlarımızın delidolu yanlarının
çarklarına yağ sürmede de mahirim
Ki takılmasa ayağıma bir garibanın çer çöpü
Engel olmasa kalpteki boğumların çözümsüzlüğü

Heyhat, ne kadar yalnızım oysa
Ne kadar yalınkılıç, ne kadar korkak
Konuşsam boğazımı sıkıyorlar gibi
Sussam dünyayı üstüme yıkıyorlar gibi

Kilim dokuyan on üç yaşında bir çocuğun parmak uçlarındaki mahareti kutsayacak kadar ilme sahip değilim

Açlıktan akbabalara yem olmaya ramak kala yaşayan Afrikalı bir çocuğu göremeyecek kadar da körüm üstelik

Sus dese de cümle alem,
Hastanedeki gürültüyü dindirmek isteyen bir hemşire adabıyla,

Susma diyor kalbim...
Sustukça büyüyecek orman yangınları, büyüyecek yüreğimde patlamaya hazır karadelikler

Susma diyor kalbim ,
Adaleti eşitlik sananlardan olma,
Yoksulluk ile yoksunluk arasındaki fark kadar derindir, haykır!

Susma,
Yutsalar da nefesimizi Bermuda Şeytan Üçgeni ustalığıyla kan emiciler

Deniz deniz üstüne çökse,
dağ dağ üstüne,
akıl akıl üstüne

"Yok olup gitse zulüm,
cehalet denen 'zifir gözlü ihtiyarın' canı çıksın şuracıkta!" Diye haykır.

Susma diyor kalbim,
Alın yazısı değil, kadının alnına sürülen leke...
İşçi çocuğun yanağındaki yağ izi kadar değerli değiliz haddi zatında...

Susma,
Ölüm kurtuluş,
körelmiş düşünceler ortasında, yaşamak prangaya vurulmuş köleliktir.

Susma,
Yenilgi kabullenişle başlar,
Umudu olanın adımı tükenmez
Karınca misali su taşı ki
/İbrahim'i kurtarmaz belki ateşten lakin öldürür ye'si kalbe biriken/

Susma kalbim,
Taşın altında yılan, yılanın dilinde zehir
Etrafında büyü ve sihir...
Korkma, kim bilir
/Bir asadan yılanları boğacak bir yaratık doğuverir/

Bir güneş doğar bir mağaradan
Bir köle insanlığı kurtuluşa çağırır
Susma,
/Diri diri gömülmüş kız çocuklarının feryadı kulaklarımda hala/
Susma kalbim,
Susma,
Haykır!