Denizin en sığ kısmı, artık orası kurak.
Öyle yakmış ki onu, çatlamış toprağın üstünde ölü bedenler.
Yine de kimse ona itaat etmemiş.
Umutla huşu içinde, semaya açılan eller
Aman dilerken göğe
Gök delinmiş,
Karayken beyazlamış saçların.
Yine de kimse bakmamış,
Sormamış gördüklerini.
Cesetlerin üstünü örten toprak,
Katilini içine çekmiş,
Şimdi müebbet hükmün
İçindeki mahkemede.
Satırlara kazınmış cesaretin,
Gölgelerin altında ezilmiş ellerin,
Toprağı kazarken…
Ne saçma oysa ki bu sözlerin.
Dinleseniz, bunlara gerek kalmazdı lakin.
Şimdi mezarın başında hayaletlerin.
Gölgeler,
Sizler,
Ey kendini
Her şeyi çok bilmişler…
Bir tek siz misiniz?
Acıyı kader edip, göğsünde taşıyan?
Düğümleri çözerken biriken iplerle,
Dar ağacını süsleyen,
Şimdi kendine en yakışan,
Ölümü beğen.
Kayıt Tarihi : 1.8.2025 15:54:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!