Suskunluktan Kalan Şiiri - Salim Diyap

İnsan, insana neyi aktarabilir ki?
Her söz yolda eksilir,
her duygu taşınırken yaralanır.

Gökyüzünde yıldızlar,
birbirine ışıkla selâm verir.
Deniz, dalgalarıyla kendi sırrını çözer.
Rüzgâr, yapraklara hikâyesini anlatır.

Ama insan...
insan insana susar çoğu zaman.
Dert, içte dağ olur;
kelimeler o dağın eteklerinde kaybolur.

Bazen bir bakış,
bir sessizlik,
bir dokunuş,
kelimelerden daha çok şey anlatır.

Bu denizi aramıza kim koydu?
Kim sürgün etti bizi
suskunluğun iki ayrı kıyısına?

Bu güneş,
bu ay,
bu gökyüzü...
Aynı ışığı dökerken üzerimize,
neden hep karanlık düşer
kalbimize?

Bu dünya —
ayrılığın en kadim hikâyesidir.
Ve biz,
aynı şiirin
farklı mısralarında
susmaya mahkûm edilmiş
iki kelimeyiz.

Konuşsak da,
anlaşamayız.