Suskunluk Şiiri - Sırma Mersin

Suskunluğum senin gidişinle başladı; sesim çıkmıyordu...
Düşüncelerimde dünden kalan anılarım vardı, sadece.

Gönül matemini yaşarken, ruhum.
Bedenimi saran sancılar;
Sol yanımı da senle götürdüler.

Yüreksiz bi benliğin yaşaması; bitkiselle dönmüş bir sevdaydı.
Soğuk odanın ürkütücü sessizliği ile;
Geçmek bilmeyen günler, yaşanıyordu.

Tüm suskunluğumun anlamını; yalnızca, ben biliyordum.

Yorgun düşmüş umut bile; beni, sensizliğin pençesinden kurtaramıyordu.

Yaşayan bi ölü benliği; ancak mucize ile kurtulacağına inanıyordu, herkes.

Evet! Sevginle yüreğimin içine girdiğinde; yaşam yeniden başlayacak...

Sevdiğim!
Hiçbir zaman ben seçmedim, sensizliği...

26.04.04