Huzur Ezgisi Şiiri - Köksal Türk

Tepe sırtında bir başına
İhtiyar bir çınar
Akenleri bir dizi top top.
Akasyaların arasından
Bozkırda bir kırlangıç belirir
Gerdanlı parlak tüyden
Çatallı kuyruğu, sivri kanadıyla
Okşar da geçer buğday burçaklarını
Ve kelebeğin dönüşümü anlatır
Doğanın mucizesini
Sürünürken yalnızlaşıp
Kanatlanıp uçmasını..

Hayatsa adım adım bir seçimdir
Bir dinamik denge
Yeni tomurcuklanan bir filiz gibi, narin
Ağır ağır doğrulur ve
Balçıktan bir insan yaratır
Çalı ardında unutulmuş,
Gözden ırak.
Ya uğradığı haksızlığa dönüşür
Ya da ruhuna dokunur,
Bir duru yüreğin.
İsos’ta çarpışan
İskender ve Darius’un
Atlıları, okçuları, süvarileri gibi
Sırt sırta, göğüs göğüse.
Oysa paylaşmak için birlikteydik
Savaşmak için değil.
Ancak paylaşmayı bilmediğimizdendi
Tüm bu vahşet.

Ve suskunluk
Sert bir rüzgar gibi keskin
Ağır, güçlü, vakur.
Kaybolmamak için insan
Hep kendini en iyi bilenin
Yanında bulur kendini.
Ve kayboldukça yüzleşirdi kendisiyle.
Farkına varırdı varoluşunun,
Yaşamı anlamlandırdıkça.
Hayatın saçmalıklarından,
Kötülüklerinden, pasaklarından
Sığınmak için güvenebileceği
Sıcacık bir kucakta.
Bir hak,
farkına varıldığı zaman savunulur.
Bir yaşamsa, yaşanıldığı zaman.
Huzursuz kalabalığın yalnızlığında
Huzurun ezgisinde.

Bir diğer uçta, Olimpos’ta
Çığlıkları yankılanır,
Ekho’nun ümitsiz aşkı
Avcı Narkisos’a
Ve tanrıların payına biçtiği
Bir mukabil bedel..
Korku adım adım öldürmekteydi ademoğlunu
Her bir nefeste, yavaş yavaş
Sevgiydi ölümsüz yapan bir varlığı
Ve sevince başlangıç olurdu ölüm
Muştulu bir düşünceye dönüşüm.
Ve benim anlattığım mısra
Bir dolu aşk
Bir amansız sevda!
Tekamülüne koşulmuş bir hissiyat,
İnsanoğlunun.
Melek kanadı kadar masum
Menekşe yaprağı kadar elvan.