Suskunluğun Koru Şiiri - Gürkan Aykut

Gecenin ortasında,
Dilimden dökülmeyen bir dua gibi duruyorsun.
Yaralı bir kuşun kanadında,
Güneşe gizlediğimiz o sırrı duyuyorum.

Zamanın saçağına asılı bir türküyüm ben;
Sesinde devinen bir rüya olurum,
Bir ırmak gibi gözlerinden taşar,
Ateşin suya sarılmasıyla tutuşurum.

Aşk, en keskin kılıçtan yontulmuş bir hakikat;
Yaralar, büyütür, dönüştürür.
Bir demet yasemin gibi saklarsın göğsünde,
Ben kanayan dizelerle var olurum.

Söz, bazen sessizliğin eşiğinde ürperir,
Özgürleşir imkânsız bir deniz feneri gibi.
Gözlerin ufka bakarken,
Gökyüzüne sığmayan bir ferahlıkla doluyorum.

Artık seninle
Ömrün gizli yaralarını
Sevda denen sedefte büyütüyorum;
Ve her nefes,
Yangınlı bir dirilişin eşiğinde
Suskunluğun koruna üflüyor.