Gecenin en karanlık anında, yıldızlar bile kaybolmuşken, içimde büyüyen bir sessizlik var. Söylemek isteyip de sessiz kalmak, kelimeleri yitirmiş gibi susmak, böylesi lâl olmak; ya yalnızlıktan ya sensizlikten.
Ve şimdi, bu suskunluğun içinde yalnızca içimdeki fırtına konuşuyor.
Öylece duruyorum, kelimeler boğazımda düğüm, gözlerim gökyüzüne mühür.
Kalbim bir türlü söyleyemediklerimle ağırlaşıyor.
Bir isim var dudaklarımda, fısıldasam bile ulaşamayacağını bildiğim…
''ve yine de her nefeste yankılanıyor içimde, suskunluğumun en derin yerinde bile.''
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta