Suskunluğun Ardından Şiiri - Sinan Ercan

Elleri gül dalıydı
Tutmazken içim yanardı
Tuttum
Kanattı
En çok sohbetini sevdim
Sesi tatlıydı
Öptüm dudağından
Günahtı
Nefsim nefsine hastaydı
Teni şifaydı sanki
Ah o nasıl bir tattı
Rüyası dahi tutan baldı
Çok kitap okurdu
Kurduydu kitapların
Satırların kelebeği olmuştu
Onu şaşırtacak çiçeğim yoktu
Zekiydi
Zekâsını elinden bırakmazdı
Bazen fazla düşünür
Düşündükçe mutsuz kalırdı
Bilirdim güzel bir kalbi vardı
Fakat bana acımazdı
Gönlümde yatan aslandı belki
Aklında tilkiler olmasaydı
Serçe kuşuna benzetirdim onu
O benim serçe kuşumdu
Kanadında kendi küçük dünyası
Yanımda oturur uzağımda dururdu
Avucumda huysuz olurdu
Ona göre kafesim yoktu
Uçtu
Sonunda istediği oldu
Sustum
Onun da bir şiiri oldu