Suskunluğun Şiiri - Ahmet Faruk Nalbantoglu

Suskunluğuna alıştım artık kadın
Yokluğuna alıştığım gibi
Bazen umut, bazen bir gözyaşı oluyor adın
Senin suskunluğun o kadar çok şeyler anlatıyor ki
Yeter ki bilsin kalpler dinlemesini
Kelimeler ile anlatmak mümkün olsaydı zaten
Kalbim bu kadar çaresiz kalmazdı
Suskunluğun koca şehirlerin uğultusunda
Bir kadının duyulmayan gözyaşlarıdır bazen
Bazen aynaya bir bakış
Kimi zaman sevmediği bir adamın yüreğine sarılmak
Kolları yerine sözlerine, şiirlerine
Sen ve ben sözcüklerin gölgesinde buluşan iki sevgiliyiz
Meçhul bir adamı seven kadının dudaklarına dokunan bir öpücük gibi
Platonik, hayali
Baştan çıkarıcıdır hayal etmek
Gülümsemek kendi kendine söylenen ''hadi canım sendeler'e''
Ve usul usul yakalanmak aşk denilen efendiye
Üşümek, unutulmaktır çoğu zaman sebebi
Nafile geçen zamanın telafi edilmesi gibi
Ve korkular, korkularımız
Yoksa hüsran mı, yine mi, yine mi
Suskunluklar çok şeyler anlatır
Dinleyeni bul yeter ki
Sen sus, ben dinlerim kalbini
Ben dinlerim seni