Suskunluğumun Sebebi Çaresizliğim Değil

Yaslandığım omuz çok uzaklarda ve ben kendi yürek kapımın eşiğinden yüzümdeki maskeyi bırakarak içeri giriyorum. Ayrılığın acısını duyduğum, kadeh kadeh içtiğim, derin derin soluduğum odamın içine.

Saatlerin hüznü vurduğu gecenin en derininde martı çığlıkları ile uyanıyor yüreğim. Ağzımdaki bir parmak mutluluk yüreğimi aşındırırken kısa zamanlarda uzun ömürler veriyordu.

Yollar, evler çatılar. Sokaklar artık beni umursamıyor. Kovulduğum bir düşün kapı eşiğinde hüzünlere sarılıyorum. Tezenesi kan olan hayatın namelerinde billur kasede sunulan sevgi sözcükleri teselli etmiyor.

Kokunu getiren rüzgârları tutuyorum, suya çiziyorum bal rengi gözlerini. Üflediğin nefes göğsümde sülfür etkisi yaratıyor. Duvarlarında unuttuğum geçmişim beni çağırıyor sanki. Seslerin tenhalığında ben seninle söyleşiyorum sanki... Karşılığı alınmayan soruları cevapsız sorular gibi aynadaki görüntüm.

Sert rüzgârlara alışık olan ben, şimdi bir esintide çöküveriyorum. Boğazıma düğümlenen sözcükler beni boğsa da sen hala bana kilitlediğin kapılarını, istedin zaman aralayansın. İki kişilik yalnızlığa katlanırken ağlayan yürek kapılarında gülmeye çalışıyorum.

Tahtını kaybeden hükümdarın yalnızlığı serpiliyor omuzlarıma. Zifiri ünlemler arasında karabasanların yenilgisine uğruyorum. Sızlayan gecelerde yürek ten olmuş, yenilgiler arasında yol alıyorum. Cılız gülüşlerin ardında yemyeşil bir ada olacak belki bakışlarının ardındaki yalnızlığı yakalarsam.

Ben aranması gerekeni ararken aklıma konan baykuş devrik cümlelerimdeki öznenin ölümünü haykırıyordu. Güneşli günlerde deniz kıyılarında ölümü bekleyen canlılar gibiyim.

Dertleri sürahiye doldurup, çareyi bardakta arasam da yine taşıp hüzün içinde boğuluyordum. Bir vapur düdüğü bölüyordu martının hüzün şarkısını, devamını getirmek ise bana düşüyordu.

Saydığımız yıldızlar kara delikten yeryüzüne ayazına düşerken, bir tutam baharat kadar olan sevinçlerimin yerini hüznün nameleri alıyordu. Bekle diyen umut sözcüklerini kurulu zamanın ayarına sabitliyorum. Anılarımdaki, aklımdaki senli düşüncelere. Bir büyücünün efsunuydun sanki, gözlerime çekilen mil di sana körü körüne bağımlılığım.

Yaşama pamuk ipliği ile tutunanlardandım. Kederlerin tümseklerinden sekerek yürüyorum. Düşlerimin yalnızlığından uzaklaşmaya çalışırken iç yangınlarımın harlı alevlerinde dağlanıyorum. Mutluluklarımı, huzurumu koruduğum köşeye ulaşıp sükûna ermek istiyorum.

Kendimi her kaybedişimde hüznün kollarında uyanıyorum. Benim melankolik halimi en iyi bilen o. Onun kollarında her uyanışımda yanaklarım hep ıslak olur. Beni bilir ki benim kollarına her düşüşümde nefesim kesilmiş, yüreğim yaralar içinde olurdu.

Hüznü ziyaretlerim çoğalıyor. Artık yanaklarım kurumuyor. Kirpiğimin hücresinden dökülen yaşlar sadece bedenimi değil, sinemi de yakarak iniyor. Gitmelerin ardında suskun bir dil, kan kızılı bakan gözler kalıyordu.

Altın kâsede sunulan mutluluğun yerine, hüzün mahzenlerinde demlenip, hüzzamda raks ediyorum. Mutluluğum ve hüznüm hiç eşit olmadı. Mutluluklar hep kısa, hüzünlerim ise uzun oluyordu. Ölesiye sevmek bu muydu? Özlemlerin kendimi unutmama sebep oluyordu. Tutkulu sevmenin bedeli bu olmalıydı.

Suskunluğumun sebebi çaresizliğim değil, seni sözcüklerle dahi paylaşamamamdı.

08.05.2012