Yaslandığım omuz çok uzaklarda ve ben kendi yürek kapımın eşiğinden yüzümdeki maskeyi bırakarak içeri giriyorum. Ayrılığın acısını duyduğum, kadeh kadeh içtiğim, derin derin soluduğum odamın içine.
Saatlerin hüznü vurduğu gecenin en derininde martı çığlıkları ile uyanıyor yüreğim. Ağzımdaki bir parmak mutluluk yüreğimi aşındırırken kısa zamanlarda uzun ömürler veriyordu.
Yollar, evler çatılar. Sokaklar artık beni umursamıyor. Kovulduğum bir düşün kapı eşiğinde hüzünlere sarılıyorum. Tezenesi kan olan hayatın namelerinde billur kasede sunulan sevgi sözcükleri teselli etmiyor.
Kokunu getiren rüzgârları tutuyorum, suya çiziyorum bal rengi gözlerini. Üflediğin nefes göğsümde sülfür etkisi yaratıyor. Duvarlarında unuttuğum geçmişim beni çağırıyor sanki. Seslerin tenhalığında ben seninle söyleşiyorum sanki... Karşılığı alınmayan soruları cevapsız sorular gibi aynadaki görüntüm.
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
