SuSKuNLuĞuMuN CoĞRaFYaSı III.

Suskunluğumun coğrafyasında yıldızlar hiç değişmedi
Yıllardır aynı titrek sesleriyle,
Aynı fısıltıyı parlıyorlar
Sığmaz mı ki sözleri, koskoca gökyüzüne
Küçük harflerle konuşuyorlar parantez içlerinde?
Yoksa yıldızlar kainatın şairleri de
Ondan mı
Yükte hafif pahada ağır parlıyorlar?

Suskunluğumun coğrafyasında bulutlar hiç değişmedi
Öyle âsûde bir teslimiyetle
Seyr ü sefer ederler zamanın aynasında
Uyurlar bütün gün göğün beşiğinde
Bir çift laf edecek olsam içimden ederim
Karanlık bastı mı, üstlerini örterim
Yoksa bulutlar kainatın bebekleri de
Ondan mı
Pamuklar, tüller içinde salınıyorlar?

Suskunluğumun coğrafyasında her şey çok değişti
Yüksek yüksek tepelere gecekondular kuruldu
Aşrı aşrı memlekete başaklar verildi
Uçurtmamın tükenmez kuyruğu bellediğim dereye
İşte şu akıp giden tozlu cadde mezar oldu
Bıçkın dikenlerin her birinin yerinde
Bir gecekondu bebesi var baksam nereye
Kardeşimle gizli gizli misafir olup
Evcilik oynadığımız kabristanın başı öyle kalabalık ki
Ölmedikçe ağırlamaz hiçbir çocuğu

Suskunluğumun coğrafyasında bir ben kaldım,
Değişen cismimde değişmeyen gözlerimle
Bir de gökyüzündeki çocukluk arkadaşlarım
Feleğin çemberinde döner dururuz
Döner dururuz