Suskunluğumdan Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Başımı yere eğiyorsam
gözgöze gelmemek için
sen söylemiştin
dil sussa da
gözler çok şeyler söyler

merak etme lâl değil dilim
kanaması dindi
tuz bastığımdan beri

konuşmak istemiyorum
lâl değil dilim

pandomim yapmayı yeğledim

benim kendimi
ve adını her yere yazmam
suskunluğumdan

adını anmaya varmıyor dilim

elim

senli konuşmaları
rüzgârlara kattım
benli susuşlar
ani bastıran yağmurların selinde

şimdi karşıya geçmeye bir sal lazım

sazım
gözlerinin hüzünle birikmiş göllerinin sazlıklarından
rüzgârların eşlik edip sazlıkları inletmesi de ondan

inim
inim

şimdi hangi sala tutunsak
akıntıya kapılıp
düşmemiz an meselesi
hüzün çağlayanından

ellerin ellerimde kalır
zulada yine hüznün
biz ayrılamayız derler
duyarsın belki

dilimizde bir çalı tadı
suskunluğum ondan

bu düştüğümüz su
ne kadar giderir susuzluğumuzu
ve dilimizi hangi anahtar açar
son verir suskunluğumuza

bu tutunduğumuz çalı nereye kadar engeller
akıntıya kapılıp düşmememizi

ellerin ellerime yine küs
ellerim ellerine küs

vefalı olamadık bir çalı kadar

zulada yine hüznün
ay örtmüş üstünü
o güzel yüzünün

yuttuğum her kızılcık şurubu
lâl eyledi dilimi
bi-vefa aşk'ım

şimdi hayata son bir vuruşla alnından

buzdağına çarpmak tuz buz olmak var

çocukken çemberlerden atlardık
büyüyünce ateş çemberi oldu

oyun bozan

dilimizi suskunlukla eğiten
boğazımıza dolanan zincirlerin her bir halkası

hep buz dağlarına çarpar hayallerim
parça parça olur hayali gemilerim

gemide bildiğin yerin zulasında
sakladığım hüzünlerin var

yeminlerimi bozmayışım
suskunluğa zorlanışımdan

gözlerinden indir beni sakin bir yere
ya da gel şimdi

bu mevsimin hazanlarında
ağaçların sararmış yaprakları gibi
gel atlayalım birlikte

tut elimi
bakma aşağıya başın dönmesin

gel birlikte
yaprak misali
dalımızdan kopup atlayalım
toprağın zemini sağlam

yaralansak ta sarar yaralarımızı

gel yaprak gibi sararıp ta
düşelim
özlemimizden
gel

14/Ekim/2012/Pazar/Bodrum