Suskunluğuma Ses Olur İstanbul

En ağrılı saatlerini yaşarken hayatın,
sızımı azaltan denizlerin, maviliğinde buldum kendimi,
kıyıya tek tek yanaşan tekneler taşıdı yüklerimi.
ışıklarında aydınlattım karanlığımı
gemilerin.
Sesleriyle kesildi ağlamalarım,
martıların,
bir de umudu oldum farkında olmadan balıkçıların.
Sabahın beşinde,
ekmeğimin peşinde,
minibüs duraklarına yarışırken kaderleri oldum insanların.
Ağlanıp sızlanmadan, itiraz etmeden tekrarladım saatimin zilini.
Suskunluğum vuruldu
terketmedi bu şehir beni
konuşturdum kendimi.

Hangi umut yeşermez Ihlamur'dan Ortaköy'e
Yorulmak yakışır mı çıkarken İstiklal'e
pasajında çiçekler,
'birazdan gelecekler' beklemelerine hazır caddeler.
dolup taşacak insanlar
elinde bir gül,
köşebaşında biri,
elinde gitar,
şarkı söyleyecek gençler
İstanbul'a seslenecekler

Unutup da geçersen Galata'yı
Güvercinlerin kanat sesleri utandırır gözlerini
geceleri bir başka güzel şehrimin ışıklı minareleri
yorgunluğumuza son olur günaydın sesleri.

güneş bir başka doğar Emirgan da
kimsenin aklına gelmez kin tutmak
düşmanlık olmaz.
Ellerimizde büyür istanbul
gözlerimiz tanık olur,
yüreğimize sığmaz,
çaresiz anlatılmaz.

(İstanbul-19.03.2006)