Suskunluğuma Dair

Ey kendi karanlığına mahkum şehir.
ben yürüdüm sokaklarında bütün kasırgalarımla
Kar yağarken
Bana ram oldu düşler ülkesinden kaçan hayaller
Direndim, esrimedim şarkılarından
Kanıma bulaşmadı ağulu akşamların
Ritmik intiharlar süsledi ağaçlarını gece yarılarında
saçlarımda eridi gümüş zırhın,
günbatımında

Kaslarında deniz ve güneş, binlerce çocuk
Rahmine serpiliyordu kentin,
Karınlarını deşerek gebe kadınların

yoruldum,
hep aynı kabusta kovalamaktan ruhumu
ölümümü haklı gösterecek bir sebep bulamıyorum artık
Hangi yanıma dönsem bir cehennem tasviri
İçinden kızgın lavların aktığı sürgün
Yaylım ateş
püsküren çığlıklardan
şimdi ay doğacak
toprağın çağrısına uymalıyım.
Sesim bulandırsa da gökleri
Ölülerin koyunlarına usulca girmeliyim.

Ah, saçlarıma düğüm atar periler.
Bulutlar bilmez yağmuru