Suskunlar Evinde Şiiri - Adige Batur

Gökyüzünün uzağına düştüm. Hantal ve yorgun sabır uçlarımda kümelendi sorular: Bade’l mevt
Söylemesi zor: Fesleğen ekilmiş toprak kadar olamadım, ellerini saçlarında dolaştıran anneler ayrılık gibi kokardı çünkü ayrılık ölüm gibi kokardı mütemadiyen.
Ölümün de kokusu vardı.

Billur kanatlı insan yavruları gördüm, toprakları henüz kazılmıştı, nemli ve karanlık. Her insan kendi mezarının bir avuç toprağından karılırdı, başlangıçta. Her insan kendi mezarının toprağıydı:
Âlem-i ervah, mâ ü tin içre…

Zamanı keserdi zaman. Bir melek tüm yükü omuzlarında taşısaydı, ne vardı?
Yer, tepesinde dururdu gök ehlinin, gök tüy gibi ağırdı.

Elleri ekmek kokulu kızlar, ince eler sık dokurdu uykularında. Çeyizi toprağa kalırdı bazen ve kız ansızın gömülürdü kalbinin sol boşluğuna, kendi kalbinin, kendi toprağının boşluğuna. Avuçları terleyen delikanlılar, çoğu kez uzun, zahmetli ve onurlu bir suskunluğa koyulurdu sırf bu yüzden.
Ceketleri rüzgârda asılı… Mor hayalin vefası sallanırdı dal uçlarında.
Kök saldıkça üzerine titreyen, kır saçlı annelerin duası gibi tahammül:
Beklemek ah beklemek
Ve sadakat ki
Acının en fiyakalısı…

Gökyüzünün kucağına düştüm. Yedi kat, yedi âlem, yedi nur, yedi hayret…
Söylemesi zor: Kalbi atan bir ölüyü dua ederken gördüm, kelimeler dudağında yeşeriyordu, harflerse parmak uçlarında. İnce bir kan sızıyordu yaralarından. Dünyayı, önünde secde ederken gördüm.
Nefesini üfledi bir bebeğin yüzüne, gözlerini kapadı annenin, babanın yüreğine dokundu.
Kimse göremedi, ben dudaklarımla gördüm

İçimden neler geçmedi ki, bir nehir bir nehrin içinde büyüdü kuşkusuz. Sancısız doğumlar yaşadıkça vicdan azabı duydu ellerim. Anlamak, akıntıya karşı olmalıydı. Olmasaydı da olmalıydı.
Biraz sussam duyacaktım her şeyi…