Suskunca Şiiri - Hüseyin Barsbay

Bütün duraklarda bekleyen kalmamış,
Bütün seferler iptal edilmiş,
Ne zaman kalmış, ne de ömür,
Bize kalan yalnız ve suskunca beklenmiş bir yol.

Yokluğunda konuşmadım,
Sustum aynalara baktım,
Utandım, ışıkları kapattım,
Zifiri karanlıklara daldım.

Hayallerim bir uçtan uca,
Sözlerim ise hep kaçamak,
Tek derdim suskunca seni anmak,
Kimseye belli etmeden yürümek sessizce.

Hüküm verilmiş ömrümüze,
Bu böyle olacak, o orada kalacak,
Kimse sormaz kimseye nerede başlayacak ve bitecek,
Herkes mecbur menfaatine gidecek.

Keder doldu gül yüzüme,
Sabırlar sabır diler özüme,
İsyan yoktur yakışmaz dilime,
Ancak insanlığımızdan utanır hale geldik bu asırda.

Usul usul biten ömürlerimize,
Hep bir acele sıkıştırdık,
Gülmeyi, eğlenmeyi unuttuk,
Bu gamlı hayatın hırs seline fena kapıldık.

Bu kırgınlıklar küskünlükler bitmez,
Şans denilen nimet bize gülmez,
Yazsak da bu mevzuular bizi bırakmaz,
Sonu belli olmayan bir yola kaldı ömrümüz.

Bize kalan bir köşede can çekişerek sonumuzu beklemek,
Belki de ne zaman biteceği belli olmayan bir serüveni izlemek,
Nasip, kader, ecel ne derse densin, sonu yine suskunca beklemek,
Hayatın bizden aldıklarını unutmak ve acılarımızı sessizce sarmak.