Suskunca Şiiri - Sadi Saçak

Kemençenin yayıyla geriliyordu duygularım,
O yaşadığım anıları arıyorum düşlerim,
Bir kız var o anılardan kalan zihnimde,
Onun da durmadan gülüşü geliyor gözlerime.

Bir dert var nereden geliyor daha bulamadım,
Bir aşk var, hâlâ yüreğimden söküp atamadım,
Bir otobüs var, o gönlümdeki kızı çok uzaklara gönderdiğim,
İşte ben o otobüsü hâlâ yok sayamadım.

Düşünürüm içimden gelen bir ses hep şöyle der:
İnsan düşündükçe çöker içine keder!

Susarak geçiririm bütün zamanımı,
Konuşunca duyarım çünkü eskiden kalma o sızıyı,
Kemençe gererken içimdeki duyguları,
Deniz dalgalarına emanet ederim, bütün anılarımı.

Gitmiyor, lanet olsun gözümün önünden,
O kızın gülüşü gitmiyor!
Bir de bana verdiği sözler, ettiği yeminler,
Kulağımı hiç terk etmiyor!

Şunu kabul etmek gerekiyor galiba yavaş yavaş,
Hayat her yönüyle insana saldıran acı bir savaş!
Kız gider, erkek ağlar ama çok yavaş!
Duymaz kimseler bu ağlayışı, ama erkeğin yüreği yaş...

İşte erkeğin ağlaması görülmediği için 'erkekler ağlamaz' denir,
Oysa her aşkın neticesi, erkeğin biraz daha ölmesidir.