Suskun Yara Şiiri - Ulvi Koçu

fırtınayla ocağımıza düşen gece,
çığ olur düşer serserice
tanrıtanımaz bir karanlık
insan sesleri, uğultu
haykırır alfabesiz, yitik bir hece...

oy, içimde büyüyen yara!
dinmelisin artık, dinmelisin
bakışlarınla gülmelisin...
sorgusuz gecede, iklimler dilden dile
cama vuran ıslıklar,
suya hasret turnalar,
artık çocuk sesleriyle ağlaşırlar...

fırtınayla ocağımızı deşen gece,
avaz avaz yakarışlarla ağıt serince;
uyandırır anam, yer yatağımdan...
dışarda kadir bilmez kıyamet
su kenarlarında ağlaşan ihanet...
kal olduğun yerde suskun yara!
sessiz tümcelerle yitik düşlerimi arala...

surlar ötesinde kale bekçileri
geceyle beraber gelincikler...
vuruyor acımasızca bağrına;
gelip, kapıya vuran fırtına...

oy terkedilmiş yara,
beni acılarımla hatırla!