Suskun sevdam Şiiri - Şeref Öztel

Şimdi ben sana yazıyorum nasıl yazdığımı gözlerıme bakarak anlamı ısterdım.
İçimde yalnızlığım bir fırtına eserken sesssızce; hasretliğin acıyla yanan bu yüreğimi nasıl teselli edeceksin.
Nasıl geceçek bu zaman nerde bekleyeceğim suskunluğumu kımınle paylaşacağım

sen gittin yine elimde kalemim kaldı tek dostum onunla senı yazarken bu satırlara gözlerimdeki akan her damla yaşın içinde görüyorum seni
Gökyüzüne bakıyorum ne görsem biliyor musun bulutların ağladığı sanki gözlerimin içinde hissediyorum
O yaşlara senide ortak etmek istiyorum çünkü o yaşların senin için aktığını hissedemesem o yürekte o yüreği de istemiyorum

Çok uzaklardasın ama içimde bir minik serçesin bazen ağladığımda sesini duyar artık ağlama sana yakışmaz ağlamak dıyorsun bana gidenler için
Bir damla gözyaşına bile değmez ama senin için gözyaşlarımı ırmak ederim senin için yağarım

Yanlızlığım sensizliğin acısıyla bırleşince sanki bır deprem yemiş oluyor bu yürek
Anıların gözlerimin onun den bir, bir geçıyor o an hasretliğini bile özler sever oluyorum
Ne desem artık sana yine beni benden alıp götürdün uzaklara elimde tek hatıran şu an gidişindir
Bir resmin bile yok elimde şimdi teselliyi kadehler demi arayayım gel artık hasretlik benim işim değil seni ölümüne seviyorum