Suskun Sevda Şiiri - Levent Topludal

Ey erenler! Kalem yıktı Çin gibi,
Bir sevda yüzünden benzim un gibi;
Devam eder başladığı gün gibi

Sevgim her an istikrarla artmaya;
Bense bir şey söyleyemem Fatma’ya!

Yüreğim ekvator, umudum kutup;
Dalarım her şeyi bazen unutup.
Gitsem derim bir gün elinden tutup

Tuna Boyları’nda at oynatmaya;
Ama bir şey söyleyemem Fatma’ya!

Kalbime sıcacık çay gibi girer,
Şu gönül bahçeme tay gibi girer.
“Güneş”le arama “Ay” gibi girer:

Başlar saçlarında güneş batmaya,
Bense bir şey söyleyemem Fatma’ya!

Anlatamam ona esaretimi;
Kavrulurum, bilmez hararetimi.
Toplayacak olsam cesaretimi

Kaşlarını sanki başlar çatmaya;
Bense bir şey söyleyemem Fatma’ya.

Ter içinde kalır, titrer her yanım;
Sanki akmaz olur damarda kanım.
“Ne var sanki? ” derim. “Hadi aslanım! ”

Başlarım dilimi kıpırdatmaya;
Ama bir şey söyleyemem Fatma’ya!

Yanmayan ocağım tütecek belki;
Ömrümde bir dönem bitecek belki;
Yalnız, bir kelime yetecek belki

Yalnız hayatıma onu katmaya;
Ama bir şey söyleyemem Fatma’ya.

Gülmüyor talihim, gülmüyor yüzüm;
Ne gecem vefalı, ne de gündüzüm.
Bir damla uykuya muhtaçken gözüm

Uyku gider başka yerde yatmaya;
Bense bir şey söyleyemem Fatma’ya!

Kimsesiz duraklar! Issız limanlar!
Bu suskun sevdamı hani, kim anlar?
Sessiz çığlıklarım içimde çınlar:

“Hakkım yok mu mutluluğu tatmayaaa? ! ”
Bense bir şey söyleyemem Fatma’ya!

(18 Kasım 2000)