Suskun Serçe Şiiri - Ahmet Yozgat

A/...
Bir suskun serçeyim ben kasabanızda,
Ve sevinç kokulu söğüt dallarında.
Gerektiğinde bile ötmeyişim,
Kuş dili bilmezliğimden değil ha.
İş var işin içinde...
Bir yaramaz mı yaramaz
Laf söz anlamaz komşu çocuğu,
Her yıl nisan ayı gelince,
Dadanır kırılgan yuvama.
Ben yaparım, o bozar
Yuva bozmak onun için eğlence.
B/...
Bir suskun serçeyim ben kasabanızda,
Gökyüzü kızlarının saçı bulutlarda.
Dil bilmezliğimden değil ha ötmeyişim,
İş var işin içinde...
Sıcak bir yuvamın olmayışından.
C/...
Bir suskun serçeyim ben kasabanızda,
Akşam üstlerinin hüzünlü dam saçağında.
Gerektiğinde bile ötemeyişim,
Kuş dili bilmezliğimden değil ha.
İşin içinde iş var...
Akşamlar gibi yalnızlığımdan.
C/...
Bir suskun serçeyim ben kasabanızda,
Karlı çam ağaçlarının iğneli fıçılarında.
Kuş dili bilmezliğimden değil ha ötmeyişim,
İş var işin içinde...
Sarışın pamuk ağızlı bir yavru,
Yalnız yaşamımın bütün özlemi.
Döşü gümüş rengi kadifeden,
Kanatları has ipekten olmalı.
Ç/...
Bir suskun serçeyim ben kasabanızda,
Yağmurlardan kaçan şemsiyeler altında.
Kuş dili bilmezliğimden değil ha ötmeyişim,
Bir yaramaz komşu çocuğu,
Her gün ortasında sıcak yuvama dadanır.
Akşam işten dönünce yuvaya,
Bakarım ki ne göreyim?
Tek eserim çilli yumurtam alınmış.
Ağlaya ağlaya kalakalırım
Koyu karanlık gecenin yalnızlığında.
Suskunluğuma ses verir uzaktan
Kıştan arta kalan nazlı kumrular...
D/...
Bir suskun serçeyim ben. Kasabanızda,
Bütün annelerin gözü yaşlı yalnızlığından
Bir parça da düşer payıma benim
Bedenim büzülür bir ağaç kovuğunda
Kuş dili bilmezliğimden değil suskunluğum,
Çilli yumurtamın kırılışından.