Suskun Sancı Şiiri - Nuran Baydar

Gece sessiz yine, gece mahzun...
Ve gece yalnız...
Yüreğimi kanatan şiirler düşüyor parmak uçlarıma...
Adını koyamadığım bir korku ile çalkalanıyor yine dakikalar...

Karanlık mıdır beni ürperten, yoksa yalnızlık mı...
Seni özlemek midir içimi acıtan, yoksa senden ayrı düşmek mi...
Sevdadan mıdır bu gözyaşı, yoksa kırgınlıktan mı...

Anlamsızlık içinde anlam aramak benimkisi...

Belki daha çok küçüğüm...
Belki de yanlış yaşıyorum...
Sevmeler yanlış...
Dokunduğum yürekler yalan...
Düşlerimin rengi bile mavi değil belki...
Umut yarına gülen gözle bakmak değil,
Ağlamak döneceğin güne...
Ve belki güneş bile karanlık,
Yıldızları terk etmiş gece gibi...
Yalnızlığa mahkum ettiğin bu can, aydınlık mı görüyor sanki…
Özgürlük mü hür olmak...
Sevdaya kanat çırpan bu yürek sana tutsak değil mi...

Kokumu sarmıştı ya hani rüzgarlar,
Sana sevdamı uğuldayacaktı,
Bak o da yalanmış sevgili...
Şimdi paramparça savrulan benliğim...
Kuru bir yaprak ne kadar sarılabilir ki hayata...
Ne kadar tutunabilir ki umuda…

Duyuyor musun beni?
Bak... Bölükpörçüğüm...

Suskun bir sancıya ağıt yakıyor yüreğim.
Hüzne buladım yine geceyi.
Yazmak istediğim neydi ki, sözlerim sana geldi.
Sen de mi yalansın yoksa...
Var olan yokluğun değil mi?
Var olan ızdırap...
Aşk ise...
Hangi kaf dağının ardına gizli bilmiyorum.
Yokluğunla kayboluyorum...

Peki neden ağlıyorum ardından...