Suskun nebiler Zamanı

Suskun Nebiler Zamanı
Bir zaman vardı;
Söz, gökten inerdi
Ve dağlar ürperirdi
Bir tek harfin ağırlığından.

Şimdi ise
Nebiler suskun…
Kimi bir kuyunun dibinde,
Kimi bir çöl yalnızlığında
Yankı olurken kendi adıyla…

Gökyüzü hâlâ aynı gökyüzü,
Ama kimse bakmıyor artık
Meryem’in susuşuna,
İbrahim’in ateşsiz yangınına…

Yusuf’un gözyaşı
Bugün Filistinli bir çocuğun bakışında,
Musa’nın asası
Suskun kalmış bir önderin avuçlarında.

Ve Ahmed…
O son sözlü nebi
Şimdi ümmetinin
Kırık secdelerinde aranır.

Ey çağ!
Sen onların yürüdüğü izleri
Betona gömdün,
Sözlerini slogana,
Aşklarından geriye
Sadece gözyaşını aldın.

Suskunluk bir lütufsa
Onlar konuşmadı
Ama yıldızlar kadar aydınlıktı dilleri.
Ve şimdi
Biz sustuklarında bile
Onların ne dediğini unuttuk.

Her susuşları bir dua idi,
Her gözleriyle bakışları
Bir kıyam müjdesi.

Ey ümmet!
Sen hâlâ gürültünün esirisin.
Nebiler sustu,
Ki sen dinleyesin diye…
Ama sen ne sustun
Ne de dinledin…

Şimdi bir zaman geldi:
Suskunluğun arkasındaki
Kıyameti anlamak vakti.
Çünkü kelâm geri dönecek
Ve suskunluk
En yüksek haykırış olacak yeniden.