Suskun mezar taşları Şiiri - Filiz Apaydın

Güller alırdı yerini
O tebessüm kokan dudaklarında.
Gözlerine bakamazdım,
Baksam da sığamazdım,
Bakışlarımı nemli gözlerine çevirdiğim an
Akıp giderdim gözlerinin kıyısından…
Oysa sen hep uzaklara dalardın,
Yıldız yağardı gözlerinden avuçlarıma
Sonra bir bir toplardım…
Arasıra buruk bir tebessümün gölgesi düşerdi gözlerime
Susardım…
Bakışlarına beni de al …götür diye feryat ederdim İçimden
Duymazdın.
Uzaklara bakar da ne düşlerdin….soramazdım
Ellerimi tutardın sıkıca..gidecekmiş gibi
Sana sorardım mutluluk ne ki?
Dalıp giderdi gözlerin
‘Mutluluğun elleri yok hiç tutmadı ki elimden’ derdin
iç geçirirdin
dağlar devrilirdi içimde,
karanlığa direnen bir yıldız gibi
asileşirdi yüreğin…
poyrazdan aşırdığın gülüşün delip geçerdi içimi
ve neyi beklerdi hüznü damıtan bakışların
hiç bilmezdim…
yaslardım başımı omuzlarına
uzakları seyrederdik beraber
gözlerini görmezdim ama
duyardım gözyaşlarının sesini.
hissederdim sokağındaki yalnızlığın esaretini
ağlardım gizlice.
parmaklarımın sayısınca hayaller kurar,
sonra irkilir ellerimi yumardın.
sonsuz bir ufku satın alırdı bakışların
sana sığınırdım sessizce.
hep uzak şehirlerden bahsederdin bana
sana adresini sorsam…susardın
artık sormuyorum
ne uzak şehirleri ne de seni
ve göremediğim o küf rengi gözlerini
bak işte kucağımda bir demet karanfille geldim sana
hani sen severdin ya
uzatıyorum
uzanmıyorsun,bakmıyorsun avuçlarıma
sesleniyorum..cevap vermiyorsun
karanfiller ağlıyor…ben ağlıyorum
oysa ben hiç silemedim geçmişimden
o nemli bakışları
boşuna beklemiş umudum
sesinin yok sedası
ihanet eder de suskunluğuna
hiç konuşur mu mezar taşları

filiz eylül apaydın