Suskun Menekşe Şiiri - Hüseyin Ülkü Korkmaz

Bir Hıdrellez akşamında esen şiddetli poyraz,
Ve gökyüzünün yağmurları boca ettiği,
Henüz yeni açmıştı ki bahara gülümsemek için,
Mor menekşe kırılan boynunu yasladı toprağa,
Tabiatın kanunumuydu bu?
Sevgileri yok eden acımasız duygular gibi,
Bir rüzgâr,bir yağmur ve çaresiz menekşeler...
Ne bildi açtığını, ne de güneşe yönelebildi,
Görmek istese de güneşi göremedi,
Kara bulutların esiri yağmur indirdi dalıyla,
Buladı toprağın çamur deryasına,
İşte hayatta böyle değilmi ki?
Acımasız kötülüğün,taş kalplerin mezar olduğu,
Menekşenin çamura bulandığı toprak misali,
Bahar'la gülümseyen ömrün Yaz'ı göremediği gibi...