Suskun kalbim Şiiri - Volkan Kırımlıoğlu

Suskun kalbim!
Sesini duyun.
Geceyi deler çığlıklarım.
Düşlerimde yıkılan şehirler, kelimelerim yaralı, acıtır giderler.

Kırık bir aynada yüzüm solgun,
Anılar düşer, birer birer yere.
Sessizliğin içinde kaybolmuşum.
Gözlerimdeki karanlık büyüyor git gide!

Yalnızlığın ortasında yankılar,
Kaybolan yıllar, unutulan yarınlar.
Suskun kalbim, amansız çığlıklar
Bir umut bekler, gökyüzü ağlar!

Yorgun adımlarla yürürüm sessiz sokaklarda.
İzlerim silinir.
Her köşe başında bir hatıra.
Zamanın içinde kaybolanlar,
Karşıma çıkıyorlar inadına!

Suskun kalbim, duy beni artık!
Gecenin koynunda yalnızım.
Bir ışık ararım, karanlıkta,
Bir nefes, bir umut, bir sevda.

Dudaklarımda yarım kalan sözcükler,
Yüreğimde saklı, kanayan izler.
Her nefeste seni ararım, anarım.
Kaybolan düşlerde, yarım kalan hayatım.

Suskun kalbim, haykırışlar içinde, bir sabahın ışığında uyanmak ister.
Karanlık geceleri geride bırakıp, bir sevdanın izinde, yeniden doğmak ister.