Suskun Harfler Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

sessizce,
yürüdüm
içimdeki zamana
bir çiçeğin rüyasında uyuyan
yalnızlığa adı konmamış
bir özlem gibi
gölgen düştü
gözlerimin
kıyısına

geceyi örttüm
tenime
sanrıyla her yıldız bir yankı,
her dua biraz yarım
bir sözcük aradım suskun harflerin içinde
ne “gel” dedin sen,
ne ben “kalayım”

zaman kör bir kuyuydu,
içine düşen biz miydik,
yoksa suretler mi?
bir tebessümün ucuna
asılı kaldım
ve... sustu şiir,
sen konuşmadın diye

şimdi her sabah,
adıma uyanan bir sanrı var
rüyalarımda bilmiyorum,
sensiz mi gerçek bu yalnızlık,
yoksa senli rüya mı?