Suskun Hallerimle Şiiri - Roj Yiğit

Gecenin yalnızlığını yudumlamak için
Geceyi bekliyorum
Göz kırpmadan gönlümün ateşini izliyorum
Günler sonra anne
Günler sonra hafif bir tebessüm ile bakışıyoruz
Kurut gözyaşlarını annem
Saydam bakışlarını kurban olayım

Ne kadar sancılar çekip haykırmadan sustun
Hala umut diyorsun
Hala umut
İyi bir gölge gibisin çoklu yalnızlığımın ortasında
İçimin dağlık kesiminde bir çığ var
Her soluk alışımda ölüyor erguvan çiçekleri
İçimin bozuk düzeninde tertemiz bir sayfasın
Anlatamıyorum seni, ya da tüm anneleri
Tanımlamalarda eksiklikler yaşıyorum
Anne olmak bütün analara sevdalı olmak

Kara hasret isyanım hicaz makamı
Örtme yüzünü
Kapa gözlerini
Sonun son aşaması

Güvenle doluyorsun içime annem
Çocukluğu tutar ya insanın
İlgine gözyaşı dökesim gelir
Yenik düşer insan maziye
Güçsüz olmanın bedelini gözyaşlarım ödüyor

Baş koyup omzuna
Bir ezgi çalsaydı tan vakti
Pembeliğinde bir gül busesi kondur yanağıma
Zaman akmasın öylece kalalım
Dertlerden, kahırlardan
Yıpranan göğsünde uyumalıyım annem

Kirpiklerinin gölgesinde, inzivaya çekilen mahşeri görüyorum
Saçların ak bir kar gibi
Yüz sürüyorum
Cennetinden bir gölge olarak bulunmak için
Her saniye bir ayrılık gümbürtüsü
Her dakika gardiyanın düdük sesi

Bugün bana dar
Ben bu güne şükran
Bağışla beni annem; sana sığamıyorum
Koca gözlü dev gibi cüssem
Hoş görüne sığınıyorum tüm suskun hallerimle

Yenile beni annem
Bir Anka Kuşu gibi
Beni bir daha doğur
Günahı olmayan çocuk esprilerinin arasında bulmalıyım kendimi
Yeşilliklerin arasında koştuğum
Terden sırılsıklam olduğum
Sırtıma havlular koyduğun
Hastalandığımda başucumda uyukladığın günlerime

Soluklaşan yüzünde, bir yas var annem
Tenine baktıkça görüyorum eşelenen mezarımı
Dilime ihanet edemem
Akmak istedi mi sözler akmalı
Bedenim lal bir uçurumun kıyısında

Özgürlükten uzaklaştıkça annem
Daha çok seviyorum seni anlayarak
İstediğimde zamanı değiştirebilsem
Sessiz ve içli bir bakış var
Duvaksız mecburiyetten söküle gelmiş bir gelin
Son zamanlarda çok pahalı oldu dostluk kavramı
Dost özlemi çekiyorum
Çarpabilecek bir kalp atışı
Hesaplarıma bakıyorum sayılı çizgiler
Bugün hüzünlerimin kıyısında demleşiyorum

Güne Ahmed Arif ile başladım annem
Ekmek arası bir şiirle
Ondandır belki nabzımdaki hasretlik
“Akşam erken iner mapushaneye”
Martıların çığlığını özlüyorum
Mekânım sahil
Silahım şiir

Sana dair bir söz bulamıyorum
Güzel annem
Kangren olmuş diğer yanımı söksem
Kara cennetimden arınamam
Soğuk tenimde sıcak bir cehennem
Daha çok büyümeye kararlı ve ittifaklı

Of diyorum annem, of
İçimin bozuk düzenine hakaretler yağdırarak
Bitiyor sayılı dakikalar
Aramızda yine bir yol ayırımı
Çatıyorum kaşımı son saniyelere bakarak
Baharı gördüğüm gözlerinden uzaklaştıkça
Mistik bir yalnızlığı çekeceğim içime

Giderken el sallama bana annem
Elim havada asılı kalır diye korkarım
Her defasında aynı tereddüt
Gidiyorsun
Kalıyorum
Bekliyorum
Hasretinle boğuşarak
Günlerimi sayarak
Görüş gününe papatyalar çiziyorum