Suskun Geceler Şiiri - Osman Türkmen

Bir ezan sesi, uzak minarelerden,
Korkunç bir uğultu, ağlayan gecelere,
Üzerime çöken, yarı açık ahşap evlerden,
Ninni söyler dudaklarım,
uyumayan bebeklere.

Soyunmuş gece, gündüzü almış koynuna,
Titrer ellerim, ürperen tüylerim.
Bir ölüyü yerinden, diriltircesine korkunç,
Yumulurken gözlerim,
sıcaklığında uykunun.

Ay ışığı bile parlamaz oldu göklerden,
Artık el feneri, ışıtmıyor geceleri.
Gün doğmayacakmış gibi, ağlayan gözlerim,
Korkutuyor beni,
gündüzün karanlık geçen geceleri.

Mırıldanan kediler, havlayan köpekler,
Onlarda bilir korkusunu akşamların.
Beni yalnız bırakan, şafak vaktinden,
Yeminim olsun hırsımı,
Alacağım gecelerin,
Kokmuş nefesinden!