Suskun Çınarın Aşka Vefası

Bir çınara sarıldım.../

Kollarım öyle kısa geldi
Asırların tanıklığına kapıldım
Her ses, her görüntü eldi

…Umutlarını dinledim
Sevdalarıyla inledim…/

Gözyaşlarına kendimi saldım
Dibine toprak olarak yığıldım kaldım
Kim bilir dibinde kaç papatya yaprağından ayrıldı
Her biri düşerken seher yellerinden sıyrıldı

…/Uyanıkken güneşine başını çevirirmiş
Gövdesinden yükselirken tüm âleme sevgisini verirmiş
Başını eğerken gecesinde erermiş
Ölürmüş sevdanın mahreminde!

…/İzmaritler var birkaç tane
Dün geceden kalma sarhoş şişelerinden deste
Aşk değil bu kirlilik belki de!

Yaşadığım yüzyıl toprağına ihanet etmekte
Ses gelsin istemez
Dert çeksin istemez…/

Sarhoş kaçmak ister işte kendinden ağaç gölgelerine
Bir gece vakti bu yüzden buralar dolar oldu
Aşk diyen geçmiş geleceğinde stresle doldu

…/Ağacın taze dalları elde kırbaç
Beden hasta ruh bırakılır aç
Ayın kör ışığı çirkinliğe maske
Böcekler kafasında renkli takke
Kaldırır birden neyin kadehiyse “Şerefe! ”

Sarıldıkça imdat der gibi titriyor
Sanki kendini görmesin istiyor
Bendeki yüzsüzlük işte, anlatsa ne yapacağım ki
Boş yere aklımı meşgul edip lüzumsuzluğumu besliyorum
Kendime sesleniyorum

…/Sen iyisi diyorum tefekkür et
Her yaprakta zikir varken birde davet
Gereksiz merakınla ibadetine yapma ihanet
Yapma farkında olmadan kendine eziyet!

Tırmandım ağacın dallarına
Arılarla çıktım bal kollarına
İmrendim hallerine
Bir yaprak olmalıydım yeşilinde her renk
Bir ömürlük ölene dek
Her ana sığardım olurdum yazar

…/Rabbimden saran tılsımlı ahenk
Fıtratıma sinerek yaşardım azar azar!

Sen çınarsan bende olurum pınar
Kışında beslerim seni, olurum yar…/