Suskun bir mevsim Şiiri - Turgay Adlım

Biraz güneşte ısınacaktık,
birkaç sabah uyanacaktık kuş sesine,
bir iki düş kurup
bir iki kelime bırakacaktık ardımızda.

Ama zaman,
hep bir şeylerin eksik yanından aktı üzerimizden.
Gülüşlerimizde ince bir sızı,
sohbetlerimizde yarım kalmış cümleler vardı.

Kalbimiz,
kimseye tam olarak anlatamadığımız
bir burukluğun taşıyıcısı oldu.
Ve ne zaman göz göze gelsek biriyle,
hep içimizde sakladığımız o hüzün,
bir anlığına yüzümüze vurdu.

Öyle çok şey geçti ki içimizden
hiç yaşanmamış gibi davranmak zorunda kaldık.
Kırıldık ama sustuk,
özledik ama uzak durduk.

Ve şimdi…
biraz suskun, biraz yorgun,
ömrün kenarına ilişmiş insanlar gibiyiz.
Ne tam içinde hayatın,
ne de dışında.