Suskun Bir İlkbahardı Şiiri - Okan Kobatan

Bir şey demedim,
Demek de istemedim.
Çünkü bazen
Anlatmak, olanı eksiltir.

Sadece suskun bir ilkbahardı.

Ve ben…
Kökümle kaldım susuzlukta.

Ne rüzgârla dirildim,
Ne yağmurla yeşerdim.
Bir ara vardı…
Ve bir daha hiç olmadı.

Ne kuşlar seslendi bu kez,
Ne de toprağın dili vardı.
Dallarım kırılmadı ama
Hiçbir mevsime de varmadım
Zaman yürüdü üstümden,
Bir iz bırakmadan.
Ne uyanan bir tohumdum
Ne de dalına sarılan bir sarmaşık.
Sadece oradaydım…
O hiçbir yere varmayan bekleyişte.

Bir ilkbahardı, sustu bende.
Çiçek adlarını unuttum önce,
Sonra renkleri,
Ve sonra… sesleri.

Hiç kimse görmedi
Kendi içimde nasıl eksildiğimi.
Yavaş yavaş değil,
Sessiz sessiz değil,
Sanki hiç var olmamışım gibi...

Yokluğum kaldı herkeste biraz

Suskundu....
Bir İlkbahardı...