Suskun Şiiri - Emin Zeybek

Beni bana sormayın boşuna,
Beni bende aramayın artık,
Çünkü beni benden aldılar,
Bir belirsizlik zincirinde halkalar,
Meçhule uzayan bitmez yollar,
Ve zaman içinde zaman,
Devrilirken gök kubbe başıma,
Pervane gibi çevriliyken etrafım,
Bende bir yalnızlık duygusu,
Bende bir isyan,
Unutmuşum kendimi bir meçhul karanlıkta,
Sınırlar çizilmiş o geniş ufkuma,
Hayallerim bile paramparça,
Ne dokuz ışıklar, ne güçlü isyanlar,
Ne eylüller sızlatıyor kalbimi,
Nede meydanlara sığmayan haykırışlar,
Aramıyorum artık hayallerdeki Sevgiliyi,
Beklemiyorum şans denen sahtelikleri,
Beynimde bir sızı düşünceler ağrılı,
Gecelerde haz vermez oldu bana,
Gündüzler ise tam bir karanlık,
İsterse yeniden geleyim yaşama,
O çocuksu duygularla,
İsterse veda edeyim hayata,
Henüz yaşanmamış arzularla,
Karar veremiyorum artık,
Benimle ilgili hiç bir şeye,
Sesim yükselmiyor,
Ne geçmişe, ne geleceğe,

Yaşamak, susmaksa eğer bunca yükün altında,
Her nefeste içime çektiğim gururum kırılıyorsa,
Fark etmiyor benim için geçen saatler,
Düğümlenirken düşünceler, beynimin ortasında,

Eğer ben böyle bakacaksam hayata aynasından,
Zindanlar ardına sıkışmış yüreğim,
Beni bana tanıtan isyankâr benliğim,
İnfilak noktasında düşüncelerim,
Artık, boş vermişliğin ezikliğini yaşayacaksa,
Haram olsun bunca geçmiş senelere,
Umudum yok beklenen geleceğe,
Gene isyanlarda söz dinlemez duygular,
Hayretlerle bakıyor “bu sen misin? ” diye,
Yalnızlık ortaklarım bu çilekeş dizeler,
Ve ben hala susuyorum, hala izliyorum,
Susmak, sessizliğin ardındaki çığlık gibi,
Yeniden geleceğim hayatı bekliyorum,
O sönmüş volkanın patlamasını,
O büyük kasırganın kopmasını,
Susturulan ağzımın açılmasını,
Bekliyorum yeniden doğacak güneşi,
Seherlerin ardında gizli,
Şafakları bekliyorum...

15 Mart 1995