Suskun. Şiiri - Dündar Sansur

Kabarıyor hüznün suları çocukların gözünden
Ölürken bir yaşam güzlerin duldalarında…
Ürkütülürken yarınlar yorgun düşer gece,
Eteklerine dökülür Cudi’nin bir bir yıldızlar,
Sabır taşı zir ü zeber olur.
Kelepçelenmiş bir aşkın kanayan ellerinden
Kaç bahar daha suskun kalacak
Soluksuz kalan mevsimlerin kıyam çiçekleri?
Örtülürken bir sevdanın üzeri zifiri karanlıkla
Kaç beden daha büyüterek can alacak?
Suskun güneşin çiçekleri ne zaman boy verir bilinmez
Kan damıtılan bir miladın suskun yüreğinden…

Talan edilen bir hayatın adı olur şerha,
Yoksa işin topla bütün ölümleri,
Suskunluğun işgal ettiği dünlerden.
Kavganın ortasında adını yitirir hayat,
Cellatlara teslim edilirken mimlenir gülüşler,
Uyanmaz sevgilim özgürlük
Acının kuşattığı şehirlerden…

Sevda da, kuşlar da gider yetim kalır türküler…
Bir sonun başlangıcına tanıklık eder şair
Ve suskunluğu bozan bir tek şiirdir artık
Esir düşerken bir aşkın ketum çığlığı…