Suskun Şiiri - Baran Can

Evden çıktım.
Günaydın dedim karşı komşuya,
Suskun.
Bakkala girdim, merhaba dedim,
Dolmuşa bindim para üstü sordum,
Kahveye çay söyledim,
Herkes suskun…
İstanbul suskun, İzmir, Ankara,
Tunceli, Malatya suskun
Yetmiş altı vilayet suskun.
Deniz suskun, gökyüzü suskun.
Gemiler, sandallar, filikalar suskun.
Çocuklar, gençler, yaşlılar suskun,
İşçiler, memurlar, sürgünler suskun.
Kadınlar, erkekler suskun.
Kime yöneldiysem yüzünü döndü.
Konuşsanıza diye bağırdım, nafile.
Galiba birileri, bunlara;
Konuşursanız, ağzınıza biber sürerim demiş.
Amaaa
Bana bir şey diyen olmadı.
Ve ben, bunları hiç böyle görmemiştim…
Son bir çare eve döndüm.
Zile bastım; suskun.
Kapıyı vurdum, kapıyı kırdım.
Musluğu açtım, suuussss.
Aynaya baktım kör.
Radyoyu açtım, saate baktım,
Işığı yaktım kör.
Yatağa baktım karım uyuyor.
Ona dokundum, sırtını döndü.
Tavana baktım,
Duvara döndüm,
Saçımı çektim,
Yüzüme vurdum,
Nefesimi tuttum,
Bacağımı sıktım.
Bir çığlıkla yataktan fırladım ki
Kan-ter içinde kalmışım.
Vay be;
Kötü bir düşmüş hepsi,
Çıldıracaktım.