Suskuluğun Şafağı Şiiri - Nedim Uçar

Suskunluğun şafağında ansızın,
Gözlerimden bahar seli boşanır.
Sensiz yağmur yorgun düşer geceme,
Karlı dağlar yalnızlığı kuşanır.

Sarı yıldız raks ederken semada,
Yüreğime gülüşlerin dökülür.
Allı turna ufuklardan geçerken,
Efkarımdan ciğerlerim sökülür.

Anıların buz tuttuğu sahilde,
Yakamozlar pembe giyer mor olur.
Yaşanmamış anıları beklerken,
Kış güneşi ellerimde kor olur.

Karanlıklar perdelerken düşleri,
Samanyolu kaygılara sarılır.
Tanyerinde yaz şimşeği çakarken,
Gök kuşağı al rengine darılır.

Gün tararken gecelerin saçını,
Deli rüzgar bulutları dağıtır.
Okyanuslar sahillere vururken,
Buzdağları yüreğimi soğutur.

Umutların yeşerdiği baharda,
Unutulmuş sevdalara hastayım.
Akasyalar beyaz çiçek dökünce,
Yağmur gözlüm bilki kara yastayım