Susardı Yüzün Şiiri - Emel Bulutlu

ben ne zaman konuşmaya başlasam susardı yüzün,
susardı evren..
o an sonbahar olurdu.
ne olurdu bir güneş doğsaydı gözlerine,
ah diyorum... ne olurdu.

saçlarının gölgesi ellerimde.
yıkmak kolay mı...
aşka geldim..
ötesi var mı! ?

bir yudum kokunu bırak giderken.
ve asma artık yüzünü beni dinlerken.

uçuruma bırakma beni,
bir kalenin burcundayım,
ellerini uzatsana,
ne olurdu... ah diyorum ne olurdu,
ellerim değmese boşluğa..
nerdesin?
ellerimi tutsana...

bir yağmur yağsa şimdi,
sular bozbulanık olsa,
ve kirli dünyam yıkansa,
belki bir de çiçek açar,
gül kokusu sarar her yanı,
bizim oralardan bir de türkü çalar..
ah diyorum...beni bir kere anlasa...

adını yazdığım yerler şahit oysa,
bari onlar susmasa,
dile gelse konuşsa,
sustu gene yüzün,
bir de kalbim sussa...
.
.
.
.

bildiğin gibi değil,
içim pâre pâre,
sana geldim kalbim virâne,
nasıl ayaklanır SENSİZ bu harabe...
.
.

ben konuştuğum zaman,
susardı yüzün,
ortalıkta gezinirdi pervasız bir hüzün...