Susarak zaten çok konuştum kendimle

gittin!
baka kaldım kımıldamadan arkandan
zerzeniş lerine çok aldırmazdım
güler geçerdim her seferinde
bilemez sin...
bu şiirim gerçek ve delice
şuan...
zaman durmalı üstelik
yapacak birşey de yok
artık herşey boş ve zamansız
hiç inanmıyordum gideceğine
kendimi kandırır ca sına
sustum hiç durmadan
konuştum kendimle
soramadım kimseye niçin neden
asırlar mı geçti bilmem
yıllarda nasırlaştı kalbime inat
şaşkınım ve suskun
hiç olmadığı kadar durgun
ve sen çıka geldin
hiiiç gitmemiş gibi
içten gülerek
ve delicesine, delicesine bir gülüş
küstah bir eda, küstah bir eda...
ben yine bakakaldım kımıldamadan
öylece, öylece sana bakıyorum
hiç kımıldamadan suskun
korkuyorum! ... yine gidermisin?
bırakıp ücra buzul tepelerine yalnızlığımın.
yine lodos rüzgarı gibi serin duygularınla
bırakıp,bırakıp...
parmağım da beyazbir iplik kaldı hatıraların
unutmadım, unutmamak için bağladığım
ay ışığın da yakamoz aşkın.
her sonbahar da seni bekledim
kuşlarla,kurtlarla,dağlarda taşlarda
aşkına çoban uçurum kadar derin
ve sessiz çığlığım sana ulaşmışmıydı
acaba, acaba neden geldin
ne seni getir di yuvaya oba başı
korkuyorum konuşmaya
ürpertiyor beni gülümsemelerin.
sen yine beni hasta san yine depresyonlarda,
zaten hep susacağım bundan sonra
öyle çok konuştum ki susarak kendimle
yoruldum,yoruldum gençliğime aldanma...