Susarak Özlüyorum Şiiri - Yunus Duysal

Sen bilmezsin belki ama dibine kadar efkârlıyım,
Sanki yaşadıkça ölüyorum
Dilimden düşenlerden ne zaman bir yudum alsam
Boğazıma takılıyor ve seni susarak özlüyorum

Alıyor beni tarifi ifade edilemeyen serdenişler
Kirpiğimde sallanıyor sonbahar dalımda soluyorum
Askıda kalıyor çığlıklar, o seslenişler
Yatırmışçasına avuçlarımda bir yüzü, susarak özlüyorum

Kırıldı bahçemde mevsiminde boy vermiş dalım
Hasretindendir bu üzgün duruşum, bu bitkin yanım
Tek durdukça çift kişilik acıyanım
Kanayansın sol yanımda seni öyle özlüyorum

Hoyrattı günler ne çabuk döküldü yapraklar takvimden
Eksikmiş şimdi tüm anılar, uzağım kokundan bedeninden
Konuşmak istesem de susuyorum çaresizliğimden
Giden bir yolcunun umut’u kadar özlüyorum

Yazgısını yaşıyorum belki de aramızdaki uçurumun
Dedim ya sebebi hasret bu uykusuzluğumun
Sensizlik ipini çekiyor boynumun
Varsın olma yanımda, seni susarak ta özlüyorum